George Steiner

Śmierć tragedii George’a Steinera to próba przyjrzenia się nie tylko sytuacji tragedii jako gatunku literackiego, ale również – pośrednio – sytuacji całej kultury europejskiej. Przyczyn tej śmierci (gdyż przyjmuje ją za aksjomat) autor dopatruje się w, rzec by można, dewertykalizacji spojrzenia na kondycję ludzką, utracie perspektywy przekraczającej horyzonty rozumu.

Rzeczywiste obecności to znakomity esej, w którym George Steiner stwierdza, że o ile ma istnieć wielka sztuka i wielka literatura, konieczne jest istnienie transcendencji. Krytykuje wtórność i trzeciorzędność kultury, dopominając się o wybitność jako jedyne kryterium wartości i sposób dotarcia do sensu ludzkiego bycia.

Nie tylko rozległość tematyczna i wybitne oczytanie stanowią istotę zawartych w tej książce esejów. Ich finezyjne gry językowe i stylistyczne są nie mniej ważne - w nich również można dostrzec potrzebę przećwiczenia własnych możliwości jako kompozytora swoistego kunsztu fugi. 

Próba odpowiedzi na pytanie, dlaczego z procesem myślowym wiąże się nierozerwalnie melancholia, dlaczego myśl człowieka nie wiąże się z radością.

Zamiast bezpośrednio z dziełami, coraz częściej obcujemy dziś z ich interpretacjami, albo nawet z interpretacjami interpretacji. Steiner sam napisał historię Antygon... Czy nie jest to ucieczka od rzeczywistej obecności?