(1883–1955)
Najwybitniejszy od czasów Suáreza hiszpański filozof, eseista i publicysta. Urodził się w Madrycie. Po ukończeniu filozofii na Uniwersytecie w Madrycie kontynuował studia na uniwersytetach niemieckich w Lipsku, Berlinie i Marburgu. Pozostawał pod wpływem myśli niemieckiej (neokantyzmu, Nietzschego, Husserla i Heideggera). Od 1910 roku do wybuchu wojny domowej (1936) wykładał etykę na Uniwersytecie w Madrycie. W latach 1936–1946 przebywał na emigracji we Francji, Portugalii, Argentynie.
Rzecznik europeizacji i modernizacji Hiszpanii, założyciel prestiżowego pisma „Revista de Occidente” (1923), wielkim mówca i płodny autor nie tylko w tekstów filozoficznych, lecz także historycznych, socjologii, sztuki i literatury.
W Polsce ukazały się następujące wybory jego pism: Dehumanizacja sztuki i inne eseje (Warszawa 1980), Bunt mas i inne pisma socjologiczne (Warszawa 1982), Szkice o miłości (Warszawa 1989), Po co wracamy do filozofii (Warszawa 1992) Wokół Galileusza (Warszawa 1992), Velázquez i Goya (Warszawa 1993).
