(1804–1830)
niemiecki poeta i prozaik. Debiutował w roku 1821 w „Zeitung für die elegante Welt”
sonetem Calderon. W roku 1822 zostaje przyjęty do Instytutu Tybińskiego
(Tübinger Stift), elitarnej uczelni
kształcącej przede wszystkim teologów protestanckich. W tym samym roku spotyka
się z Friedrichem Hölderlinem, obłąkanym poetą. W wyniku tego doświadczenia
pisze wnikliwe studium ludzkiego obłędu (opublikowane pośmiertnie), z kolei w
roku 1923 wydaje pierwszą powieść – Phaëton. Głośny
skandal wokół rodziny Michaelisów, romans oraz pisarska działalność są powodem
relegowania Waiblingera z Instytutu (1826). Poeta udaje się wówczas na
emigrację, skąd pisze opowiadania, listy oraz dziennik, publikowane na łamach
„Abend-Zeitung”. Umiera na suchoty w wieku zaledwie 25 lat.
