(1821-1889)
– francuski pisarz, dziennikarz, dramaturg, krytyk sztuki. Pierwsze jego teksty dziennikarskie zaczęły się ukazywać w roku 1840, w lokalnej gazecie „Le Journal de l’Aisne”, którą wydawał jego ojciec. Wkrótce przeniósł się do Paryża, gdzie pierwsze jego poważniejsze teksty o literaturze i sztukach plastycznych pojawiły się w roku 1844. Związał się przyjaźnią z Victorem Hugo i Gustave'em Flaubertem. W latach czterdziestych powstają również pierwsze powieści Champfleury’ego: Chien-Caillou, fantaisie d’hiver, Pauvre Trompette oraz Feumiette, które zdradzają wyraźnie realistyczne zacięcie autora. W latach pięćdziesiątych XIX stulecia wyrasta na czołowego propagatora realizmu w literaturze i sztukach plastycznych. W roku 1852 wraz ze swym wiernym przyjacielem Charles’em Baudelaire’em próbuje powołać do życia tygodnik „Le Hibou Philosophe” (Sowa Filozofka), który miał być organem czystego realizmu. Zwolennik malarstwa Eugène'a Delacroix, Honoré Daumiera i Gustave'a Courbeta.
