Ars medica ac humanitas

Beata Koper w swojej książce przygląda się literaturze polskiej powstałej po roku 1989, aby zbadać język, w którym wyraża się doświadczenia z obszarów zagarniętych przez medycynę. 

Tematem tej książki są zęby. Zęby Mickiewicza, zęby Słowackiego oraz wojna, którą poeci z nimi toczą.

Interdyscyplinarna refleksja nad „maskami moru” stara się uchwycić strategie konstruowania pamięci o czasie, którego zapomnieć nie można.

Autorzy publikacji w swoich artykułach za dominantę przyjęli przedstawienie żałoby nie jako formy destruktywnej, ale jako proces niejako przymuszający do uaktywnienia przytłumionych dotąd pokładów kreatywności.

„Jak zwierzę”: szukam postawy, dzięki której wymknąłbym się dwóm chcącym zawładnąć mną siłom. Jedna to codzienne przyzwyczajenia i spojrzenie zdolne przetłumaczyć wszystko na język domowej codzienności. Druga – demoniczna moc uprowadzająca mnie w rejony, w których wszystko jest obce, nieznajome, niemal nieuznające mojego istnienia.

Książka łączy język maladyczny z językiem sztuki; pokazuje, jak literatura, filozofia, kino, malarstwo artykułują graniczne doświadczenia, ocalają je w idiomatycznym, a jednak powszechnym kodzie; wskazują miejsca wspólne, przeciwdziałając alienacji i bagatelizowaniu języków choroby.