Theatroteka

Prezentowany po raz pierwszy w tłumaczeniu na język polski Teatr komediowy Goldoniego powstał w roku 1750. Wraz ze Wstępem autora do pierwszego zbioru komedii stanowi nie tylko manifest reformy włoskiego teatru komediowego, ale także istotny dokument w historii osiemnastowiecznej sceny weneckiej.

Esej o aktorach i teatrze francuskim został zredagowany przez Humboldta na podstawie zapisków, które młody uczony prowadził regularnie w Paryżu od grudnia 1797 do sierpnia 1799.

Łacińska Rozprawa o scenicznym wykonaniu (1727) bawarskiego jezuity Franza Langa to przede wszystkim jeden z pierwszych europejskich podręczników „koniecznej i szlachetnej sztuki” – gry aktorskiej.

Chociaż w Polsce studiuje się dzieła Corneille’a, Moliera i Racine’a, mało znane pozostają czytywane przez tych autorów podręczniki dramatopisarskiego rzemiosła. Funkcję tę pełniły traktaty poetyki pochodzące z czasów panowania Ludwika XIII oraz jego ministra, kardynała Richelieu, wybitnego mecenasa teatru.

Publikowany w tym tomie wybór tekstów Oskara Schlemmera (1888–1943) jest pierwszym polskim wydaniem materiałów związanych z eksperymentalną sceną Bauhausu w Weimarze i Dessau. 

Opery i dramaty Wagnera wystawia się na całym świecie, z czym nie idzie w parze znajomość jego pism i poglądów. Tymczasem akurat w tym zakresie dokonuje się swoista rewaloryzacja ocen Wagnera na podstawie nieznanych lub jeszcze ciągle zbyt słabo znanych pism z ostatniej dekady jego życia.

Główna fala ekspresjonizmu przypada na drugie dziesięciolecie XX wieku. W ciągu zaledwie kilku lat ekspresjonizm stopniowo zawładnął wszystkimi obszarami sztuki.

Oddajemy w ręce Czytelnika traktat opisujący chwyty, triki, fortele, możliwości markowania, pozorowania, udawania – wszystko dla oszukania zmysłów odbiorców, przez następne stulecia okazywać będzie na różne sposoby swoją przydatność w zmiennych modelach iluzji teatralnej.

Oświeceniowy filozof w roli teoretyka teatru, rozprawiający m.in. o dramatopisarstwie, sztuce aktorskiej czy teorii inscenizacji.

Tekst Rollanda stał się w XX stuleciu niewyczerpalnym źródłem inspiracji dla kilku pokoleń artystów teatru.

Wykład teorii dramatu, poradnik dla autorów teatralnych i źródło inspiracji dla autorów późniejszych traktatów i poetyk.

Mamy więc do czynienia z pisarzem, reżyserem i dramaturgiem, który wypowiada się poprzez obraz. Istotnie, jego ryciny to odsłony, jego kompozycje to inscenizacje; patrzymy raczej na scenę teatru niż na prawdziwy świat. /Jan Białostocki

Wybór pism dotyczących teatru autorstwa niemieckiego poety, krytyka i tłumacza epoki romantyzmu.

Opowiastka popularno-filozoficzna, będąca źródłem poznania antycznych koncepcji komizmu.

Antologia tekstów dotyczacych francuskiego teatru średniowiecznego, który – przez wieki zapomniany – stał się bliski pokoleniu, które współtworzyło współczesny teatr eksperymentalny.

Wybór tekstów wybitnego reformatora teatru i inscenizatora.

Rozprawka w formie podręcznika dla aktorów z 1750 roku, obejmująca różne obszary działalności teatralnej.

Klasyczna koncepcja reformy teatru, która próbuje przywrócić mu pierwotną formę obrzędu i zbiorowej uroczystości.