teatr / widowiska

Na książkę składa się szesnaście esejów, w których Jan Grzanka podejmuje refleksję nad dziełami Williama Szekspira. Pisze z myślą o typowym widzu teatralnym – niemającym szczególnej wiedzy teoretycznej, ale oglądającym spektakle z pasją i ciekawością ukrytych sensów. 

Zbiór artykułów i esejów poświęconych najnowszej historii teatru w Polsce. Autor – jako performatyk – zgodnie ze swoimi zainteresowaniami opisuje przedstawienia i zjawiska teatralne w kontekście wydarzeń społecznych i politycznych.

Bogato ilustrowany, wnikliwy esej, pokazujący, że grzech stanowi siłę napędową wszystkich głównych postaci szekspirowskich, zarówno w komediach, jak i tragediach. Wyselekcjonowane fragmenty dramatów, w których obecność grzechów głównych jest bardzo wyraźna, autor zestawia z ikonografią epoki, głównie niderlandzką. Obrazy nie zostały jednak dobrane na zasadzie wyszukiwania „ilustracji” do poszczególnych scen, lecz wspólnoty wrażliwości i widzenia świata. Dzięki temu Limon tworzy obraz epoki (renesansu i baroku), która wyrosła na fundamencie nowo powstałej kultury miejskiej.

Historia dwóch sióstr skrywających tajemnicę. Prapremiera dramatu miała miejsce w Teatrze Śląskim 8 maja 2015 (Scena Kameralna).

Nazwana "szatańskimi wersetami teatrologii", dla jednych bluźniercza, dla innych będąca objawieniem, książka Kolankiewicza jest niewątpliwie dziełem przełomowym w polskiej myśli teatrologicznej.

Trzon niniejszego tomu stanowi Opowieść biograficzna o Limanowskim, doprowadzona do 1930 roku.

Shakespeare and the Arts from the Early Modern Period to the Twenty-First Century Essays in Honour of Professor Jerzy Limon.

Pod czujnym spojrzeniem autora teksty Szekspira odsłaniają swoje wstydliwe tajemnice, znaczące uśmieszki, ledwie dostrzegalne, a przecież brzemienne w skutki gry słów. 

Wybitni polscy intelektualiści zmagają się z pytaniem o Polskę, Wyspiańskiego i współczesną sytuację społeczno-tożsamościową. Wspiera ich w tym teatralny performans i zaangażowana w rozmowę publiczność.

Dziewięć esejów Petera Brooka to zapis refleksji praktyka – wybitnego inscenizatora dzieł Szekspira. Brytyjski reżyser okrasza swoje rozważania licznymi anegdotami, a ponieważ, jak sam stwierdza we wstępie: „Traktowanie czegokolwiek zbyt poważnie nie jest zbyt poważne”, to w Wolności i łasce znalazło się miejsce dla Billie Holiday i Edith Piaf, dla kiczu Werony czy choćby skandalu z aktorką Vivien Leigh.

W latach 1778–1788 najpierw w szkicach, potem na metalowych matrycach negatywowych, wreszcie na akwafortowych odbitkach, wieńczących skomplikowany proces technologiczny, pojawili się bohaterowie rodem z literackiej wyobraźni Szekspira. Inspirowane jego twórczością ilustracje Chodowieckiego skrywają mnogość wątków rzucających światło na ogromną szekspirowską scenę, jaką w XVIII wieku stała się Europa.

Pierwsze wydanie tej książki ukazało się w 1973 roku. Tuż po zakończeniu druku „czynniki urzędowe w Warszawie” zdecydowały, że należy ją skonfiskować i zniszczyć…

Prezentowany po raz pierwszy w tłumaczeniu na język polski Teatr komediowy Goldoniego powstał w roku 1750. Wraz ze Wstępem autora do pierwszego zbioru komedii stanowi nie tylko manifest reformy włoskiego teatru komediowego, ale także istotny dokument w historii osiemnastowiecznej sceny weneckiej.

Bogumił Kobiela był aktorem, który posiadał niezwykłą umiejętność tworzenia walorów ze swoich mało atrakcyjnych cech psychofizycznych.

Esej o aktorach i teatrze francuskim został zredagowany przez Humboldta na podstawie zapisków, które młody uczony prowadził regularnie w Paryżu od grudnia 1797 do sierpnia 1799.

Próba spojrzenia na  „hipertekstualną, wirtualną i płynną” problematykę performansu.

Brzmienia czasu to kolejna książka Jerzego Limona z zakresu teorii teatru. Autor koncentruje się w niej na dwóch zasadniczych dla teatru zagadnieniach: aktorstwie i języku.

Zbiór szkiców na temat teatralności, ikonografii, intermedialności, a także statusu aktora i publiczności we współczesnym teatrze.

Polifoniczna galeria osobowości, które składają się na historię Fundacji Theatrum Gedanense. To kompilacja anegdot, wspomnień, rozrachunków z przeszłością, wymiana myśli i poglądów.

Łacińska Rozprawa o scenicznym wykonaniu (1727) bawarskiego jezuity Franza Langa to przede wszystkim jeden z pierwszych europejskich podręczników „koniecznej i szlachetnej sztuki” – gry aktorskiej.

Zbiór esejów jednego z najlepszych polskich teatrologów.

Teatr rosyjski drugiej połowy XX wieku konfrontował się głównie z własną przeszłością: z dokonaniami Stanisławskiego, Meyerholda, Wachtangowa. Autorka książki przygląda się bliżej temu dziedzictwu.

Monografia umożliwiająca zrozumienie fenomenu  sztuki aktorskiej Modrzejewskiej.

Drugi tom zawiera prace opublikowane po śmierci artysty, wszystkie jednak zmienione dość gruntownie.

Chociaż w Polsce studiuje się dzieła Corneille’a, Moliera i Racine’a, mało znane pozostają czytywane przez tych autorów podręczniki dramatopisarskiego rzemiosła. Funkcję tę pełniły traktaty poetyki pochodzące z czasów panowania Ludwika XIII oraz jego ministra, kardynała Richelieu, wybitnego mecenasa teatru.

Publikowany w tym tomie wybór tekstów Oskara Schlemmera (1888–1943) jest pierwszym polskim wydaniem materiałów związanych z eksperymentalną sceną Bauhausu w Weimarze i Dessau. 

Opery i dramaty Wagnera wystawia się na całym świecie, z czym nie idzie w parze znajomość jego pism i poglądów. Tymczasem akurat w tym zakresie dokonuje się swoista rewaloryzacja ocen Wagnera na podstawie nieznanych lub jeszcze ciągle zbyt słabo znanych pism z ostatniej dekady jego życia.

Główna fala ekspresjonizmu przypada na drugie dziesięciolecie XX wieku. W ciągu zaledwie kilku lat ekspresjonizm stopniowo zawładnął wszystkimi obszarami sztuki.

Oddajemy w ręce Czytelnika traktat opisujący chwyty, triki, fortele, możliwości markowania, pozorowania, udawania – wszystko dla oszukania zmysłów odbiorców, przez następne stulecia okazywać będzie na różne sposoby swoją przydatność w zmiennych modelach iluzji teatralnej.

Oświeceniowy filozof w roli teoretyka teatru, rozprawiający m.in. o dramatopisarstwie, sztuce aktorskiej czy teorii inscenizacji.

Tekst Rollanda stał się w XX stuleciu niewyczerpalnym źródłem inspiracji dla kilku pokoleń artystów teatru.

Przedstawienie światopoglądu Strindberga, inspirowanego pismami Swedenborga, Linneusza, Goethego i dziewiętnastowiecznych alchemików i okultystów.

Studia zebrane w niniejszym tomie obejmują takie zagadnienia, jak: polska recepcja opery pekińskiej i japońskiego teatru nō, wizyty zespołów kabuki.

Pierwsza część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrem azjatyckim. Niniejszy tom zawiera kronikę dokumentującą pobyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w Polsce.

Wykład teorii dramatu, poradnik dla autorów teatralnych i źródło inspiracji dla autorów późniejszych traktatów i poetyk.

Zmieniam się, na pewno się zmieniam. Życie inaczej wygląda
z różnych pozycji. (Jerzy Grotowski)

Mamy więc do czynienia z pisarzem, reżyserem i dramaturgiem, który wypowiada się poprzez obraz. Istotnie, jego ryciny to odsłony, jego kompozycje to inscenizacje; patrzymy raczej na scenę teatru niż na prawdziwy świat. /Jan Białostocki

Wybór pism dotyczących teatru autorstwa niemieckiego poety, krytyka i tłumacza epoki romantyzmu.

Opowiastka popularno-filozoficzna, będąca źródłem poznania antycznych koncepcji komizmu.

Antologia sztuk powstałych dla Teatru w Legnicy.

Antologia tekstów dotyczacych francuskiego teatru średniowiecznego, który – przez wieki zapomniany – stał się bliski pokoleniu, które współtworzyło współczesny teatr eksperymentalny.

Reprint wydanej w roku 1931 roku sztuki Leona Schillera, złożonej z najpiękniejszych polskich kolęd i pastorałek.

Kordian Słowackiego na polskich scenach w kontekście dziedzictwa romantycznego we współczesnym teatrze.

historii dziesięciu Festiwali Szekspirowskich w Gdańsku, z uwzględnieniem m.in. werdyktów jury, nagród, wydarzeń teatralnych i życia festiwalowego.

Próba zdefiniowania, czym jest teatr na podstawie analizy jego struktur czasowych.

Książka poświęcona jednej z najistotniejszych tendencji we współczesnym teatrze – tendencji do eksponowania realności w spektaklu kosztem jego iluzyjności.