Dobre maniery Stefana Themersona

Wiek XX charakteryzuje się niebywałym rozwojem eksperymentów w dziedzinie sztuki. To także stulecie najrozmaitszych -izmów: futuryzmu, dadaizmu, kubizmu, surrealizmu, wreszcie postmodernizmu. Obowiązujące w tym czasie techniki pisarskie z upodobaniem odwołują się do zdobyczy sztuk plastycznych (lub szerzej: wizualnych), przede wszystkim fotomontażu, kolażu i kina. Książka Pruszyńskiego w szerokim kontekście rozmaitych artystycznych rewolucji przygląda się twórczości Stefana Themersona, pisarza i awangardowego filmowca, który łącząc powieść z innymi dziedzinami sztuki, a także nowatorskimi technikami narracyjnymi, z powodzeniem przekracza dziewiętnastowieczne jeszcze ograniczenia literatury, a tym samym udowadnia, że prawa rządzące sztuką (zwłaszcza jej rodzajami i gatunkami), niegdyś niepodważalne, przestają z wolna obowiązywać. Literatura staje się eksperymentem formalnym, swoistą grą możliwościami: grą intersemiotyczną. Pruszyński drobiazgowo, mając na uwadze jakże istotny kontekst historyczny, bada rozmaitość kodów, którymi posługuje się Themerson (muzyczny, plastyczny, filmowy), a także wszelkie zjawiska intertekstualności w dorobku pisarza, tworząc jednocześnie panoramę sztuki XX wieku.